....Sprakeloos.....

lieve Allemaal!

Daar ben ik dan weer! Een lange pauze tussen dit en het vorige verhaal maar ik leef in de schaduw van de dag, de hoogtepunten van gisteren worden overstemd door die van vandaag. De adrenaline suist door mijn aderen en nog niet eerder is het me gelukt om de belevenissen van de afgelopen 3 weken in de juiste volgorde foutloos over te brengen. Vietnam -waar ik me momenteel bevindt- is zonder twijfel het hoogtepunt van de trip in zoverre. Vietnam is de redding geweest na mijn ziekte die nog voortduurde zelfs na het laatste verhaal. Bijna besloot ik terug naar huis te vliegen (na diarree en overgeven volgde een flinke verkoudheid, beginnende oorontsteking en doorkomende verstandskiezen..)
Maar ok, even een klein stapje terug in de tijd;

Met Laos was ik klaar nadat ik 4 dagen in Vientiane (hoofdstad) vastzat (lees; twee blokken winkels en 100 hostels). Ik besteedde er met name veel tijd in een internetcafe om wanhopige mails te sturen naar een aantal van jullie over mijn lichamelijke en geestelijke toestand. Mijn jaloerzie rondom de lentevreugde in NL groeide met de dag. Hoe meer ik hoorde over warme zonnestralen en opkomende krokussen, hoe meer ik geirriteerd raakte door het gevangenschap in de stad en de drukkende hitte van minstens 35 graden. Ik zag uit naar mijn vlucht naar Hanoi, Vietnam aangezien vliegen bij mij betekent; Of op vakantie gaan, of thuiskomen, en beide zijn altijd even geweldig. Echter, de gedachte dat ik na een uur vliegen opnieuw in een hoofdstad vast zou zitten met de bijkomende drukte en geen verkoeling liet mijn eerdere enthousiasme als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Gelukkig wachtte mijn redding op het vliegveld. Daar ontmoette ik namelijk mijn twee musketiers Pamela (NL) en Christian (Chili). Zonder woorden werd Vietnam aan ons gepresenteerd. Samen hadden we de missie om de schoonheid van dit mooie land te ontdekken, en dit was er eentje zonder inspanning. Wederom een land waar de Franse invloeden nog leven maar waar de aziatische snelheid de mensen en de motorbikes op topspeed voortbewegen. Midden in de stad lijkt het 1 groot mierennest, waar iedereen zijn taak vervuld en zijn motorbike vollaad met de meest onbruikbare plastice items (ze hebben hier een plastic bakje en zakje voor alles). Hanoi was extreem vermoeiend, maar ook een extreem genot om er deel van uit de kunnen maken. Meer motorbikes dan stoeptegels en meer getoeter dan gepraat...
Vietnam voldeed voor 1000 procent aan mijn verwachtingen, al waren deze op voorhand heel anders dan verwacht. Zo gevarieerd had ik het me nooit voorgesteld. De rust en schoonheid van het noorden in contrast met de drukte van de stad. De kustlijn van dit land mag absoluut op een 'must see lijstje' komen te staan wat mij betreft. Het vervoer richting het zuiden hebben wij drieen afwisselend met nachttrein/nachtbus gedaan. Ook dit is nogal een beleving. In je frot-coupe in de trein lig je toch nog op een aardig comfortabel bed met een lengte van 1.70, voor mij dus net genoeg. De nachtbussen voldoen volgens uitleg aan de Vietnamese veiligheidseisen en hiermee is dan dus ook alles gezegd. Ik begin te begrijpen waarom deze bussen in Europa zijn afgeschaft...Al met al leverde ons het veel geweldige ervaringen op en nog meer slapeloze nachten. Na een nacht van twee uur slaap bij een pauzeplaats stoppen en in halve hut van golfplaten bij zaklamplicht op je knieen onderhandelen over de prijs van een verkleurde zak met cakejes waarvan het glazuur van je tanden valt. Maar alla, bij gebrek aan beter ging ik overstag.
Aan de kust huurde wij met 3-en voor twee dagen een motorbike om te touren in de surreele omgeving van land, strand, pracht en praal. Sprakeloos waren wij allen en dit verhaal doet af aan wat we zagen. Foto's brengen niet over wat er was. Ongelofelijk!
De klik tussen Christian, Pamela en mij was vanaf de vlucht al meteen goed, maar de reismagie werd groter naarmate we verder afzakten naar het zinderende zuiden. Ook al liepen onze plannen een beetje uiteen, door een hoop gepuzzel werd het mogelijk om het grootste deel van Vietnam samen af te leggen. 12 dagen lang waren we 24uur bij elkaar, soms in hetzelfde bed slapend, in ieder geval altijd in dezelfde kamer, met een muziekje op de achtergrond en een pick-nick op het balkon van de kamer....niemand van ons had er een seconde van willen missen. Super! Helaas moesten we eergisteren afscheid nemen van Christian, aangezien hij over een paar dagen in Bangkok moet zijn moest hij ons verlaten. Gelukkig zijn we tenminste verzekerd van een prachtig vakantieadres in Chili. Teneergeslagen hebben Pam en ik die avond ons door een taxi laten afzetten om onze teennagels te laten vijlen en beschilderen. Met een frisse kleur stralen we weer als echte ladies op t strand!
Morgen leggen wij de laatste busuren af naar Saigon, waar we nog de laatste momenten Vietnam zullen koesteren voordat we samen de grens overgaan naar Cambodja. 4 Mei begint mijn project, dan begint er weer een nieuwe fase van feest en vertier! Ik ben kapot, maar onverzadigbaar, alles is even prachtig!

Nu zijn jullie weer enigzins een klein beetje op de hoogte. Voor wie het verhaal te lang is; zie foto's bij dit bericht van fotogeniek Vietnam!

Tot gauw!

Liefs,
Margreet