Leren loslaten, durven aangrijpen

Lieve allemaal,

Het briesje Azie waait voort! Het is en blijft een ontwapenende aanblik om 's morgens om 6.30am door de straten hier in een lichte galop de ene voor de andere hardloopschoen te plaatsen en te aanschouwen hoe het land ontwaakt. Idylisch bijna om te zien hoe eten hier de mensen op elk willekeurig moment van de dag samenbrengt. Kleine stalletjes met kleine plastic stoeltjes en en kleine mensen die uit kleine bakjes eten. Ongestoord ontbijten tussen de dan toch al chaotische straten waar de motorbikes druk claxonneren. Het is een onaangeraakte bedoeling van sociale ceremonies hier. Zo snel als ik in deze setting in gedachten verzonk werd ik ook weer tot de orde geroepen toen een enthousiaste aziaat mij bijna van mijn linkervoet beroofde. De dag was voor mij begonnen!

De laatste dagen Vietnam sloten Pam en ik af in het zuiden, in Saigon, waar we na een kennismaking met de indrukwekkende oorlogsgeschiedenis -tussen voorheen kapitalistisch en communisitsch Vietnam- ons een weg baande door de musea met vooral heel indrukwekkend beeldmateriaal (Ik lees plaatjes makkelijker dan woorden). Een verleden dat je in het dagelijkse leven in mijn beleving bij sommigen alleen nog kunt aflezen aan de blik in hun ogen of de uitdrukking op hun gezicht. Het is een land met een vreemd contrast. Het land van de kopieen, het land waar de illegaliteit haar zege viert en de CD's, gekopieerde boeken, namaakzonnebrillen en merkrugzakken (?) in grote getalen door het land rouleren. Echter, als je desondanks in staat bent om te blijven lachen, dan pas ontdek je wat het land beweegt en dat is alles wat het woord fantastisch omvat! Met een glimlach keek ik om toen ik de grens naar Cambodja overging. Wat een land, wat een ervaringen! Onbetaalbaar!

Na overtreffend Vietnam was de kennismaking met Cambodja zeer verrassend! Wat een vriendelijke mensen, na een oorlog die nog vers in het geheugen zit waarbij een derde van de bevolking bruut is vermoord. Wat een enthousiasme van mensen die zowel fysiek als mentaal voor het leven zijn verminkt. Wat is mijn leven makkelijk, als ik het mijne met dat van hen vergelijk!

Pam en ik besloten de stad te ontvluchten, zodoende besloten we in Cambodja naar de kust te gaan (Cambodja heeft zelfs strand!). Dit was geweldig. Een weliswaar toeristisch strand, maar met de leukste verkopers die je nagels willen veilen en lakken of je een fruitsalade willen aansmeren. De 'Haarpolitie' loopt er ook rond; Lig je net lekker te slapen op je strandstoel, zit er een cambodjaan aan je been te wrijven, maakt hij of zij je wakker en overtuigd je van het feit dat de stoppels op je benen er echt niet meer door kunnen! Nou ja! Ik had bijna mn lange broek aangetrokken de dag erna. Dan nog meer schoonheidsleed; al eerder had ik mijn wimpers laten verven omdat de felle zon het kleurcontrast van wimpers en wenkbrauwen in mijn gezicht had doen wegvallen. Ik kreeg enthousiast een smeersel op mijn wimpers, plakband op mijn gezicht (het was nogal een belevenis) en toen ik wakker werd waren mijn wimpers geblondeerd (NOG blonder) en gepermanent. Nu loop ik al weken met gepermanente wimpers die terugkrullen tot op mijn oogleden...Dus besloot ik bij mijn tweede poging in een of ander marktcomplex aan te geven dat ik ze zwart wilde hebben. Met 5-en tegelijk werd ik bediend. De een mn haren vast, een ander gewapend met een fohn en weer een ander met een bakje water. De andere dienaren hadden niks om vast te houden, dus deden dienst als toeschouwers. Nauwlettend werd ik in de gaten gehouden! Het was alleen jammer dat er een aantal klodders van de chemische mascara-verf in mijn ogen belandden, waardoor ze dusdanig begonnen te branden dat ik ging spartelen. Dit hadden mijn trouwe schoonheidsspecialisten (?) niet helemaal verwacht, dus werd ik als een dood vogeltje op de beautybank gelegd. Gelukkig deed een bak water en de fohn wonderen. Dus uiteindelijk waren mijn wimpers zwart en mijn ogen rood doorlopen voor de rest van de middag...Hoe zat het ook alweer...Wie mooi wil zijn......Ja, maak die zelf maar af!

Inmiddels ben ik alweer een week in mijn project bezig geweest, een dramatisch en brullend afscheid van Pam en een hele overschakeling naar een dorp waar ik buiten mezelf zorg voor het varken, de bananenbomen, twee katten, 20 kippen en 4 honden, de vissen die in een emmer zitten in de badkamer en ook nog voor de twee weeskinderen. Ik leef in een huis van hout/bamboe en kook op een pot waarvoor ik hout moet sprokkelen savonds in het donker. Wat een ervaring en wat een omschakeling, maar de kinderen zijn helemaal geweldig. Helaas moet ik het kort houden, internet gaat sluiten, maar voor komende week staat het volgende op het programma; naailes geven, kapper spelen, EHBO kist gaan uitpakken en gebruiken en verder genieten van de lachende gezichten (zie foto's).

Volgende keer dus meer over het project, weer een nieuwe fase van mijn reis!

Heel veel liefs!
Margreet

ps een aantal kaarten vanuit Vietnam zijn weer onderweg, maar ik heb iemand om moeten kopen om ze voor me te posten, want ik had geen tijd meer om een brievenbus te vinden. Als ze dus niet aankomen spijt me dat enorm ;)