La La La Laos

In Laos zijn de mensen blij is na bijna twee weken mijn conclusie. En tijd bestaat niet. Dit laatste was voor mij dan ook een ware beproeving van mijn geduld. Boek je een busje voor 8:00 's morgens en zit je bepakt en bezakt klaar, dan wordt het rustig half 11 voor je vertrekt. Denk je op het busstation een goede aansluiting te hebben, blijkt de vertrektijd een richtlijn en wordt er pas gestart als er een genoeg aantal passagiers is. Een verplaats-dag betekend voor mij; horloge af en boeken mee. Of je diezelfde dag nog op de plaats van bestemming aankomt is elke keer weer de vraag....

In Luang Nam Tha was het kennismaken met de locals. Tot zonsondergang speelde ik Jeux de Boules met Peter (Nederlandse Jongen) en twee lao-mannen. Aangezien Laos vroeger onder Frans regime stond, zijn er hier en daar nog wat sporen van wijn, stokbrood, de koloniale bouwstijl en het bourgondische leven herkenbaar. Die avond maakten wij kennis met de keuken van Laos. Een leuke dag! Toen ik mijn reis solo voortzette ontmoette ik Angie (angelina) uit Avignon. Toen werd de sfeer pas echt frans. Er gaat niks boven een fransman/vrouw die engels praat. Hilarisch! Samen reisden we naar een eiland waar we ons vermaakten met kaarten,lezen en een boottocht. Helaas werden we daar overvallen door non-stop regen en waren we genoodzaakt in het restaurant te blijven zitten bij het ontbreken van een geldautomaat, internet of telefoon of ander contact met de buitenwereld. Na mijn ontbijt koos ik vast de maaltijden voor de rest van de dag. De keuken was fantastisch, maar helaas gaf de rijst reden tot blokkades. Beroerd waren we dus beiden die dagen. Gelukkig konden we onze toiletbezoeken goed op elkaar afstemmen en gebruikte wij elkaars leed om eigen geluk meetbaar te maken. Angie paste met Franse slag nog wat homeopatische bruistabletten toe op onze kuren en na een dag konden we de stad (Luang Prabang) weer door zonder toiletrol onder de arm. Die middag bezochten we het kruidenstoombad van het rode kruis.Wat ee beleving! In een klein uitgevallen conservenblik zaten we met 12 locals peentjes te zweten. 4 keer brandde ik me aan het verwarmingselement dat pontificaal in het midden van de 'ruimte' was geplaatst, maar dat door overmaat aan stoom en dus gebrek aan zicht me niet was opgevallen. Echt kruidig vond ik de beleving niet. Het aroma deed me aan niets anders denken aan rijst. Toch beet ik door de zure appel heen en nam ik braaf een kopje rijstthee tussen de stoommomenten.

Na 8 dagen plezier moest ik helaas afscheid nemen van Angie aangezien onze reisroutes uiteen liepen. Dat was wel weer een dip-dag. Ook viel toen de electriciteit uit, dus geen fruit-shakes, geen verse koffie, geen internet of telefoon. 6 uur lang lag het leven stil, en het mijne dus ook even. Tot overmaat van ramp viel mijn diner verkeerd, bracht ik een deel van de nacht door boven het toilet en had ik smorgens te kampen met diarree. Na een dag geen eten heb ik zojuist met moeite een ontbijt op. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik krabbel er wel weer bovenop. Zondag vlieg ik naar Hanoi, Vietnam!

Liefs,
Margreet