In de survival-stand met zweetsnor en bonusbillen

Ladies en gentlemen; fasten your seatbelts! We are preparing for landing into the jungle.

Wow! wat waren de afgelopen weken bijzonder en indrukwekkend. Het verhaal maakt dit keer een sprong van hotelkamer naar jungle-hut. In vogelvlucht vat ik samen wat ik beleefde in de afgelopen weken.

In het dorp Chukk, in een van de armste gemeenten van Siem Reap kwam ik aan en was de kennismaking met het platteland in elke zin overweldigend. Samen met mijn mede-vrijwilligers Flip en Charlotte hebben wij met de locals van Chhuk geleefd en gelachen. Zij met name ook om ons en onze klunzigheid. Daar waar ik steeds mijn geduld verloor bij het pompen van water in 37 graden, de emmer uit mijn handen gleed of ik over een van de honden in huis struikelde daar hadden de buurmannen en buurvrouwen in het dorp weer een nieuw onderwerp voor gesprek. Fantastisch...en ik maar vriendelijk terug glimlachen.... Toch groeide de afgelopen weken bij mij veel respect voor de locals die werkelijk een strijd voeren om te overleven en toch elke keer een prachtige glimlach en een opgeheven hand aan me lieten zien om te zorgen dat ik me op mijn gemak voelde. Het gaf een schaduwkant aan de vanzelfsprekendheden van ’ons westen´.

In de afgelopen weken organiseerden wij buiten de engelse lessen een naaicursus, waarbij we verwonderd hebben toegekeken hoe die kleine handjes met concentratie en uiterste preciezie de naald door het textiel leidden. We deden rondes met een eerste-hulp koffer, we kamden haren en vingen luizen, plakten wonden af en ontsmetten kleine kapotte voetjes. Waar wij waren, waren de kinderen en waar de kinderen waren, volgden de ouders. Als ware betadine-boeren waren wij zeer populair! Soms kregen we een bericht dat er ergens een zieke kinderen waren. Dan kwam er iemand op een motorbike, dan sprong ik achterop, gewapend met paracetamol en antibiotica als een ware arts zonder grenzen en hobbelde en bobbelde we over haast onbegaanbare wegen voort. Een mix van spanning en adrenaline in mijn lijf zorgde ervoor dat ik bij het naderen van een kuil of bult een heel eind omhoog vloog. Zonder me er toen van bewust te zijn weet ik zeker dat ik met mijn krullenbos minstens een paar keer de hemel heb geraakt. Eenmaal bij de familie aangekomen met een geweldig wind-kapsel keek ik naar een arme kleine stakker, slapend in een hangmatje. Hij zag er zo gaaf en gelukzakzalig uit tot ik hem wakker maakte om te zien wat hem mankeerde. Toen begon het brullen...Ik geloof dat de medicijnen hem wel goed hebben gedaan. Ik heb hem helaas alleen huilend gezien...

De nachten waren een verhaal op zich, de meeste slaap had ik meestal al gehad voordat ik naar bed ging, want als het Cambodjaanse slaapvirus eenmaal grip op je heeft, dan kom je niet meer omhoog uit je hangmat. Erg futteloos en vermoeiend al dat zweten. Met alle verloren liters had je de rijstvelden hier ruim kunnen bewateren. Echter, de warmte eiste wel zijn tol, in week 3 was er geen fut meer. De mooi gekleurde vitamine-pillen die Jan (co-ordinator en oprichter) ons gaf vonden gretig aftrek en deden gelukkig wat zij beloofden. Ook het muggenweren in de schemer is een wereldbaan en zeer vermoeiend dus om 9 uur ´s avonds was het dan toch echt wel weer bedtijd. Op weg naar bed stuurden we de honden naar buiten, viste ik de katten ergens uit mijn klamboe, en checkte ik op ander rondkruipend gespuis. Tijdens de nacht hield ik me met name bezig met het vangen van vlooien, het krabben aan muggenbeten of het luisteren naar het monnikengejengel vanuit de pagoda aan de andere kant van het dorp. Vaak bad ik tot mijn oordoppen dat ze in mijn oren zouden blijven zitten tot de ochtend. Mijn kamer had een heuze matras, (die ik nu nog voel) en de geur ervan doet mijn neusvleugels nog flapperen, de katten lieten hierop soms kleine verassingen voor me achter. Hoe attent!

Gelukkig (?) begon het leven in Chhuk om half 5 al, wanneer ik door mijn (overigens geweldige) huisgenoten (Laum en Lea) gewekt werd door Cambodjaanse popmuziek uit de radio die op de accu was aangesloten. Geen licht, geen stromend water, maar wel Cambodjaanse pop (en een lege accu halverwege de week)!

De twee weeskinderen bij ons in huis; Laum (meisje, 15jr) en Lea (jongetje, 7jr) waren bijna altijd van huis, maar vanuit de hangmat konden we vaak goed een oogje op ze houden en sneller dan ik kon knipperen met mijn ogen schoot Lea dan weer een kikker uit de boom met zijn kattapult. Verrukt van de vangst werd deze dan opgegeten. Dat was telkens het moment dat ik weer genoeg had gezien van zijn jacht-vaardigheden. De mussen laten te drogen op het dak en de gevangen vissen stonden in een emmer in de badkamer. Het was jammer dat ik daarvan niet op de hoogte was gesteld. MAAR GOED.....ze glibberden lekker over mijn rug.

Van feestjes vieren hebben ze hier geen kaas gegeten, maar wel rijst, dus zodra de koning jarig is ligt het land rustig 4 dagen plat. Geen winkels open, geen internet, geen restaurants open, niks. In het dorp ging het leven door, maar dan wel op de maat van de muziek. Het gedreun van het dansen kon ik door mijn matras heen VOELEN, maar dat was verklaarbaar toen ik erachter kwam dat de gehuurde speakers en karaoke-set groter was dan het huis waar ik in sliep. Er komt rustig een week geen eten op tafel, misschien hooguit 2 keer een bakje droge rijst op 7 dagen, maar er wordt hier geen feest gevierd zonder een indrukwekkende muziekinstallatie met een bereik tot aan Thailand.Op dag twee ben ik maar mee gaan dansen (lees, rondjes lopen om de vlaggenstok bij de school op het ritme van de muziek, URENLANG, geweldig genoten, eerlijk waar!!

De maaltijden waren niet altijd even veelzijdig en afwisselend, toch waren wij zo inventief om de combinatie van 's middags rijst en 's avonds noodles om te keren naar 's middags noodles en 's avonds rijst. Af en toe begingen wij een zonde; terwijl de een dan de honden in bedwang hield, ging de ander enthousiast met een lepel door een pot nutella (meegenomen vanuit de stad) om wat klodders van dit fantastische wondergoed genaamd chocoladepasta op een stuk brood te smeren, waarschijnlijk een van weinige zonden die wij begingen, maar bleek onmisbaar na een tijdje.

Indien we geen groenten of rijst meer hadden, moest er iemand naar de markt. Dit was ongeveer 40min fietsen door kuilen en bulten in 37graden, in de volle zon, zonder versnellingen. Het zadel was niet al te groot, laat staan comfortabel, dus eerlijk gezegd gingen mijn billen best een beetje zeer doen na een paar keer peddelen. De maat van het zadel is de maat van gemiddelde cambodjaanse billen denk ik zo, en de mijne vallen niet in die categorie (als ik hier een onderbroek koop moet ik met het schaamrood op mijn kaken vragen om maat XL!). Dus sinds Cambodja heb ik bonus-billen. Oja en een zweetsnor op mijn bovenlip. Heel charmant, ik ga er hier op vooruit, dat is duidelijk.

De weekenden waarin we terugkeerden naar de stad zorgden altijd voor een euforische stemming, heerlijke maaltijden en heel veel relaxte momenten bij het zwembad, de tempels van Ankor Wat en wat tijd aan de telefoon met het thuisfront. Al met al een maand die heel veel indruk op me heeft gemaakt!

Momenteel al weer in Thailand, de laatste fase van de reis begonnen, wat heerlijk! Zodadelijk vertrek ik naar het zuiden en reis ik de zon achterna. Binnenkort een volgend bericht!

Heel veel liefs!

Margreet

ps Voor wie er wil weten waarom de post in Vietnam er zo lang over deed, zie hieronder. De man aan wie ik mijn kaarten had gegeven om ze te posten heeft voor elke kaart bij moeten betalen. Bij 1 van de kaarten stopte hij de volgende brief (Karlijn, bedankt dat je dit voor me wilde overtypen!)

Dear K and M.
(and Petra+Hans + Job + Marieke + Loes + Micha + Anne Boescholn + Marlou + Maartje van Dijk and Sophie Gulick)

I beg you for your forgiveness for sending the letters and postcards that your friend asked me to do to you so late. It was my fault to send them to you so late. I'm very sorry for this. I'd like to receive sympathy form you and all people. It needs 13.000VND to send a letter of a postcard from VNam to Europe, but your friend - because she didn't know - so she only sticked a stamp that has the value of 8.000VND on each letter and card. It wasn't enough to send to you.
Dear friends.
In order to atone for my fault, I bought soms more stamps to make them enough and send to you.
I hope you and everybody will enjoy your friend's feeling during her stay in my country. Please let me take this opportunity to you my name cards and email address (I'm a motorcycle taxi als wel as a tourguide).
I wish you and everybody have a good life.
Thanks a lot for spending some time to read my letter.
Yours sincerely,
Tran Duc Thanh