Afdeling Transploft

De afgelopen week was me er weer eentje! Pai had genoeg voor Geke en mij in Petto, zo bleek. We besloten eenmaal daar een scooter te huren en de omgeving te verkennen. Voor ons beiden een nieuwe ervaring binnen het hoofdstuk mobiliteit! Een dag lang bromde we op een groene scooter over de droge off-road paadjes naar watervallen en olifantkampen. Fantastisch veel plezier hadden we! Aan het einde van de dag wilde we nog een filmpje maken van het gescooter, dus eerst ik op de baan, en toen Geke. Helaas ging er in de bocht bij Geke coordinatief was mis; er blafte een stoot gas uit de uitlaat en via het scherpje op de camera die ik klaar hield voor wat actie zag ik de groene kikker de sloot in rijden. Geke zag ik niet in beeld. Ik versnelde mijn pas om beide op te rapen. Gelukkig kwamen beide er goed vanaf met wat schaafwonden. Met staart tussen de benen gingen we terug naar de verhuur met de half kapotte scooter. Tot onze opluchting waren ze zeer begripvol en was de schade slechts 25 euro (voor een Thai veel geld!). Wij weer een goed verhaal erbij!

Na een paar dagen vertoeven in Pai werd het weer tijd de tocht noordelijk voort te zetten. De rit naar de stad zal me nog lang bij blijven. De volgende informatie geeft aan waarom; Nog net voor vertrek vroeg in de ochtend kwamen er nog 3 thaise meisjes (jaar of 17) aan die het minibusje opvulden.Ik en Peter (Tilburgse reisgenoot voor deze trip) vermoedden dat deze meiden gezien de zomervakantie lekker zouden gaan shoppen in de grote stad. We hadden alleen niet verwacht dat ze zakken al gevuld zouden zijn voor aankomst. Het traject tussen Pai en Chiang Mai staat bekend om zijn slingerende paden waarvan zelfs soms de chauffeurs ziek worden. Het meisje tussen Peter en mij in had maar liefst 3 zakken gevuld voordat we dan eindelijk bij de stopplek aankwamen. Je kunt je wel voorstellen dat wij en de andere 4 inzittenden het met de minuut zwaarder kregen en wanhopig zochten naar wat happen lucht. Eenmaal bij de stopplek beland ging de schuifdeur van het busje open en liep de kots zo het busje uit. Onze thaise inzittenden hadden hun zakjes maaginhoud gewoon op de grond gegooid. Een aantal slippers dreven al door de bus. Ik was zeer blij dat ik mijn tas al uit voorzorg op school had genomen. De meiden achter hadden ook verdacht ver uit het raam gehangen en nadat ik het busje aan een vluchtig onderzoek onderwierp ontdekte ik nog juist voldoende bewijs; een lichte vage streep en wat stukjes waren door de warmte van de zon aan de zijkant van de bus blijven plakken.

Kijk, je verwacht een verontschuldigende blik, excuses en schoonmaakmoeite. Al deze dingen bleven uit. Bij de stopplek kochten zij alles een fles cola en zak chips en je snapt wel, eenmaal terug in het horror-busje zetten wij ons al scrap voor de volgende lancering. Gelukkig konden wij de straal ontwijken en verzorgde zij nog maar liefst tweemaal een voorgaande intermezzo. Het waren zonder twijfel mijn langste reis-uren ooit. De rest van die dag at ik niet veel.

Inmiddels is mijn maag weer rustig en heb ik gisteren oprecht van mijn maaltijd genoten. Gistermiddag arriveerde ik na een bootrit van 1 minuut in Laos. Een bijzondere grensovergang. Met visum op pad verwacht ik hier de komende twee weken weer ander vertier aan te treffen. Ik laat me wederom verassen!

Groetjes uit Laos! En smakelijk eten!

Margreet