Verslag met conclusies

Dit wist je al; de horeca is niet echt iets voor mij, ik kan niet zeggen dat ik de klanten inspirerend vind, dus je moet je visie op het dagelijks leven een beetje bijstellen als je voor een hongerloontje maaltijden uitserveert naar de verkeerde tafel en vervolgens met het schaamrood op je wangen en drie volle borden met eten rondjes staat te draaien in het restaurant terwijl iedereen toekijkt. Ik begin te begrijpen waarom de fooien best aardig zijn; het is een levende apenkooi; ik ben amusement, gratis en voor niks. Het liefste degradeer ik tot afwasser, maar met blond haar en een rokje sta je voor vast op de vloer tussen de hongerige leeuwen. Maar goed, eerlijk is eerlijk; ten opzichte van mijn vorige verslaggeving zijn de zaken al een stuk positiever; ik heb pauze tegenwoordig (!!), ik begin te begrijpen hoe het apparaat werkt om bestellingen mee op te nemen en ik begin deel uit te maken van een groep collega’s. Collega’s zijn mensen met wie je onder werktijd legaal mag lachen, wat een bonus! Niet te lang lachen natuurlijk, want dan wordt je terechtgewezen. Eventjes maar, tussen neus en lippen en tomatensoep en snitzels door. De baas ziet me wel zitten, dus gratis koffie kleurt mijn dag! Na werktijd gaat mijn Ipod (muziek) weer in mijn oren en met het volume op maximaal fiets ik om 1 uur snachts door de straten van Sydney en probeer ik enige opkomende gehoorbeschadiging te negeren. Ik werk slechts 45 uur per week, en ik ga ook nog een dag naar school…

Eenmaal thuis wacht er me altijd wel een gezellige huisgenoot, het is een komen en gaan van mensen, de deur is altijd open, geen slot op t huis te vinden dat daadwerkelijk ooit in gebruik is genomen. De ene huisgenoot op nachtdienst, de andere op dagdienst, 24 uur per dag is er leven in de tent. Nu de moeder van Caleb ons al twee weken vergezeld (zij werkt tijdelijk in de raffinaderij als kantinedame) is het een schone bedoeling in huis, ze wast ieders was, vouwt het op en bij thuiskomst, dus ongeacht of dit een dag- of nachtdeel betreft vind ik schone stapels linnen en ondergoed op mijn bureau. Ja! Een bureau, je leest het goed. Het is een hele happening, maar sinds vrijdag ben ik van het stinkend warme bovenkamertje in het huis naar een waardige kamer verkast. Ryan, mijn grote vriend in huis is vrijdag vertrokken richting west Australië, op zoek naar werk dat betaald met een grote B. De mannen maakt het niet uit waar ze zijn, waar geld te halen is, zijn zij, en op weg naar die plaats nemen zij alle surfboards onder hen armen mee om zo nu en dan de strijd met de golven aan te gaan. Samen met een vriend vertrok hij dus net voor het weekend, en zijn vriend liet zijn auto voor mij achter,de schat! Sinds vrijdagavond ben ik dus de tijdelijke trotse bezitter van een Ford Falcon, de meest grootste en goorste bak van de buurt. Ik woon in de rijkste straat van de omgeving, en met deze auto en een huis met een kakkerlakkenpopulatie zo overweldigend als de bevolkingsdichtheid van Nederland is voor mij het plaatje compleet. Ik voel me rijk als ik in mijn eentje maar met mijn surfboard achterin de bergen over scheur en parkeer aan het strand om voor een verfrissende surf het water in te gaan.

Vandaag kreeg ik een verrassend bericht. Enige tijd geleden liep ik de life-saving club binnen-daar waar alle knappe lifeguards in hun strakke rode zwembroekjes zitten te wachten op iemand in nood- om te vragen of er niet een baantje voor mij beschikbaar was als zwemjuf. Met mijn ruime ervaring in het Tilburgse durfde ik dat wel aan. Ik hoorde lange tijd niets, en was het- nadat ik in het restaurant voor een 24-7 contract was aangenomen- ook al wel weer vergeten. In verband met hoge nood hadden ze toch wel iemand dringend nodig, dus vroegen ze mij een kopie van mijn diploma af te geven. Deed ik natuurlijk meteen, maar aangezien mijn diploma volledig in het NL’s is, belden ze me op met de boodschap dat ze het niet konden lezen, of ik toch maar op sollicitatie kon komen. Morgen mag ik dus blij en vrolijk meedoen in het water en ga ik schijnbaar lesgeven aan 2 jarigen. Zo nu en dan heb ik nog wat moeite me foutloos in het engels uit te drukken, maar gelukkig leer ik snel. De toekomst is in mijn ogen redelijk onvoorspelbaar, maar als ik een vinger in de pap houdt, dan is er een kans dat ik vanaf volgende week parttime peuters ga temmen in het water. Ik ben dol op uitdagingen, dus ik laat het maar op me afkomen, wie weet bouw ik een sterke band met ze op, of komen ze wat levenloos het water uit nadat ik ze iets te lang zelfstandig heb laten zwemmen. Ik houd het nog maar even op assisteren dan de komende week….

Ten slotte nog even kort mijn ervaringen met golf. De overbuurjongen van 11 vind het erg leuk om met mij cricket te spelen, maar elke middag komt hij met een nieuw spelletje de schuur uit. Sporten is hier als een maaltijd, het hoort erbij en het liefst tussendoor…affijn, hij verraste me dit keer met een golfclub en een set ballen. We liepen samen naar de hoek van de straat,want daar hebben we prachtige plaats voor een afslag. Bang om weer eens volledig af te gaan sloot ik mijn ogen en hoopte ik op een rake slag. De eerste keer verplaatste ik 7m3 zand, maar gelukkig mepte ik de tweede keer de bal bijna door de ozonlaag. Net toen mijn geslagen bal dalende was kwam er een rondvaartboot om het hoekie. Ik weet niet hoeveel gewonden er zijn gevallen, maar ik was blij dat ik niet vanaf die afstand te identificeren was. Ach ja, ‘bad luck’ zouden ze hier zeggen, zo liep ik vorige week door het glibberige gladde regenachtige Sydney met mijn slippertjes. Bij het oversteken glibberde ik onderuit en lag ik met mijn overheerlijke verse koffie languit op straat. De hele week al zijn mijn knieën blauw. De enige meevaller is dat het niet echt zeer doet, maar op school vragen ze zich tijdens het masseren wel eens af of ik thuis lichamelijke straffen onderga, elke week is er een ander lichaamsdeel dat er stervende uitziet. Ach, zo zie je maar weer. Het maakt niks uit waar je mij plaatst; amusement is overal te vinden, en zo blond als mijn krullen thuis zijn, zijn ze hier ook!

Conclusie; alles op rolletjes, helemaal mezelf, heerlijke mensen om me heen, een goed klimaat en een baantje dat me van de straat houdt. Alles nog altijd top hier!!